Instrukcje do ćwiczeń
1. Wprowadzenie
Materiały stykowe są specyficznym rodzajem materiałów przewodzących, oprócz dobrych własności elektrycznych muszą także wykazywać dobre własności mechaniczne i termiczne. W materiałach tych przewodnictwo ma charakter czysto elektronowy i wyraża się zależnością:
[latex]\gamma = n\cdot e\cdot k \left [ \frac{S}{m} \right ] = \left [ \frac{1}{\Omega m} \right ][/latex], (1)
gdzie:
n – koncentracja elektronów w materiale [m-3],
e – ładunek elektronów [C],
k – ruchliwość elektronów w materiale [latex]\left [\frac{m^{2}}{V s} \right ][/latex].
Do materiałów przewodzących należą metale i ich stopy. Wartość przewodności tych materiałów jest uzależniona od kilku czynników, a mianowicie:
a) rodzaju materiału i jego budowy,
b) czystości materiału, czyli zawartości obcych domieszek,
c) obróbki mechanicznej na zimno,
d) temperatury.
We wzorze (1) zależnie od rodzaju materiału (przyczyna a), i w pewnym stopniu na skutek obecności domieszek (przyczyna b) zmienia się koncentracja elektronów (n), zarówno domieszki (przyczyna b), obróbka mechaniczna na zimno (przyczyna c) i wzrost temperatury (przyczyna d) wpływają na zmniejszenie ruchliwości elektronów (k), czyli na uzyskiwaną skierowaną prędkość przemieszczania się elektronów, przypadającą na 1 kV przyłożonego napięcia. W sumie obecność domieszek, obróbka na zimno i wzrost temperatury powodują pogorszenie konduktywności materiału.
2. Podział i charakterystyka ogólna
Złączem stykowym albo zestykiem nazywa się dowolne połączenie w torze prądowym dwóch przewodników. Zestyk składa się, więc ze ściśniętych ze sobą styków wykonanych z różnych lub z tego samego materiału. Rozróżniamy trzy rodzaje zestyków:
- nierozłączne nieruchome,
- nierozłączne ruchome,
- rozłączne.
Pierwsze z nich stanowią dwa przewodniki ściśnięte ze sobą w sposób nie sprężysty, wykonywane są na ogół ze zwykłych materiałów przewodowych, stosowanych na tory prądowe. Zestyki nierozłączne ruchome, zwane tez ślizgowymi, są na ogół dwumateriałowe, w których siła docisku leży w zakresie naprężeń sprężystych. Zadaniem tych zestyków jest zapewnienie nieprzerwanego przepływu prądu między poruszającymi się częściami toru prądowego.
Zadaniem zestyków rozłącznych jest dokonywanie łączeń w obwodach elektrycznych. Siły docisku są tu stosunkowo niewielkie, niepowodujące naprężeń większych niż sprężyste. W zależności od tego czy łączeń dokonujemy w stanie bezprądowym czy przy obciążeniu prądem dzielimy zestyki ruchome na bezłukowe i łukowe. Zestyki łukowe podlegają najcięższym warunkom pracy, powinne być wiec odporne na erozję łukową i nie ulegać zespawaniu podczas procesu łączenia. Najważniejszymi wymaganiami dla zestyków jest mała rezystancja przejścia zestyku i jej niezmienność w czasie długotrwałej pracy w różnych warunkach.
Rezystancja przejścia zestyku wyraża się zależnością:
[latex]R_{p} = \frac{\varepsilon }{(0,1F)^{m}} [\Omega ][/latex],
gdzie:
F – siła docisku styków [N],
ε – współczynnik zależny od materiału i stanu powierzchni zestyków [Ω×Nm].
| materiał styków | e [Ω×Nm] |
| Cu-Cu | 0,08-0,14 × 10-3 |
| Ag-Ag | 0,06 × 10-3 |
| Al-Al | 0,13 × 10-3 |
| mosiądz-mosiądz | 0,67 × 10-3 |
| stal-stal | 7,6 × 10-3 |
m – wykładnik zależny od rodzaju zestyku:
m = 1 – dla zestyku powierzchniowego,
m = 0,7 – dla zestyku liniowego,
m = 0,5 – dla zestyku punktowego.
Wymagania, jakie należy postawić materiałom stykowym muszą dotyczyć następujących własności:
a) mechanicznych:
- wysoka twardość materiału,
- wytrzymałość na rozerwanie,
- wysoki moduł sprężystości,
b) termo-elektrycznych:
- mała skłonność do nadtapiania się styków,
- mała skłonność do przenoszenia materiału ze styku na styk,
- mała skłonność do zespawania się zestyków,
- odpowiednio dużej temperatury topnienia i parowania,
- dużej wartości konduktywności,
c) chemicznych:
- małej skłonności do tworzenia warstwy nalotu,
d) technologicznych:
- łatwość obróbki mechanicznej,
- łatwość odlewania.
Zestyki wykonuje się z jednorodnych metali, ze stopów oraz ze spieków różnych metali. Do materiałów jednorodnych, używanych do produkcji zestyków należą:
- miedź,
- srebro,
- złoto,
- nikiel,
- platyna,
- wolfram,
- molibden.
Do stopów stykowych zalicza się:
- Ag-Cu,
- Ag-Ni,
- Ag-Cd,
- Ag-Pd,
- Cu-Zn-Sn-P,
- Cu-Be.
Do zestyków spiekowych metali najczęściej używa się:
- Cu-W,
- Cu-Mo,
- Ag-W.
Styki z materiałów jednorodnych oraz ze spieków wytwarza się drogą odlewania, prasowania i obróbki wiórowej. Styki spiekane wytwarza się w procesie technologicznym. W skład tego procesu wchodzi mieszanie proszków, sprasowanie w specjalnej formie, a później ich wypiekanie w temperaturze nieco niższej od temperatury topnienia. W niektórych przypadkach, gdy łączymy metale o różnych temperaturach topnienia postępuje się inaczej. Przy wykonaniu styków Ag-W najpierw wytwarza się spiek wolframowy w postaci porowatego czerepu, a następnie nasyca się go roztopionym srebrem.
Dobierając materiały na styki należy zwracać uwagę, aby nie łączyć materiałów o znacznej różnicy potencjałów elektrochemicznych. Gdy połączymy takie dwa materiały zachodzi silne elektrolityczne przenoszenie się materiału z jednego zestyku na drugi, co nosi nazwę korozji elektrochemicznej, np. Cu-Al. W tablicy poniżej przedstawiono potencjały elektrochemiczne kilku materiałów w odniesieniu do wodoru.
| Materiał | Ag | Cu | H | Sn | Ni | Cd | Fe | Zn | Al |
| Potencjał elektrochemiczny [V] | +0,8 | +0,52 | 0 | -0,14 | -0,22 | -0,4 | -0,43 | -0,76 | -1,34 |
Dla uniknięcia silnego utleniania się styków i korozji stosuje się na ich powierzchni powłoki antykorozyjne z Ag, Sn, Cd, Zn. Przykładowo styki nierozłączne miedziane pokrywa się cyną lub srebrem, styki aluminiowe miedziuje się, styki stalowe pokrywa kadmem lub cynkiem.
Złoto, platyna srebro stosuje się na styki pracujące bez obciążenia lub przy niewielkim obciążeniu, złącza teleinformatyczne, nity przekaźników itp. Mosiądz i brąz (szczególnie brąz srebrny) stosuje się na styki ślizgowe oraz w urządzeniach niskonapięciowych (oświetlenie), materiały te używane są również na sprężyny styków bimetalicznych, pokrywanych w miejscu styczności cienką warstwa metali szlachetnych. Miedź stosuje się na styki urządzeń o dużym obciążeniu prądowym takich jak wyłączniki główne niskiego i wysokiego napięcia, przy tym styki te są pokrywane srebrem. Wolfram, molibden i ich spieki z miedzią i srebrem stosuje się w wyłącznikach na styki opalinowe.
3. Wyznaczanie rezystancji przejścia zestyków
Wyznaczenie rezystancji przejścia zestyków dokonuje się metodą techniczną, przepuszczając przez zestyk prąd stały o określonej wartości i mierząc za pomocą miliwoltomierza spadek napięcia na zestyku. W ćwiczeniu mierzymy natężenie prądu I [A], spadek napięcia na zestyku ΔU [V], siłę docisku F [N]. Następnie korzystając z prawa Ohma obliczmy rezystancję przejścia zestyku Rp [mΩ].
Badany układ zestyków tworzą dwa walce ustawione do siebie pod kątem prostym, tak, że zestyk jest w przybliżeniu punktowy. Walce wykonane są z badanych materiałów stykowych, umieszczone w uchwycie zapewniającym określoną sile docisku, uzyskiwana przez dźwignie z obciążnikiem. Do układu doprowadzone jest napięcie stałe z zasilacza stabilizowanego. Pomiaru dokonuj się miliwoltomierzem cyfrowym i amperomierzem prądu stałego. Załączenie prądu następuje za pomocą przekaźnika, który zapewnia jednoczesne i pewne załączenie dużego prądu pomiarowego. Schemat układu pomiarowego przedstawiono poniżej. W ćwiczeniu bada się pary zestyków walcowych wykonanych z miedzi, mosiądzu i stali wolframowej. Możliwe są różne warianty badań. Na przykład wyznaczenie charakterystyki rezystancji zestyków: czystych (wypolerowanych), utlenionych i po erozji łukiem elektrycznym, wykonanych z tego samego materiału, w funkcji siły docisku. W innym wariancie porównujemy Rp dla zestyków czystych, utlenionych lub zerodowanych wykonanych z różnych materiałów.
Pomiar rozpoczynamy od umieszczenia styków w układzie probierczym i ustalenia siły docisku F. Następnie naciskając przycisk P powodujemy załączenie prądu w obwodzie i regulując opornikiem R ustalamy wartość prądu w przedziale 10-20 A. Przy tej wartości prądu mierzymy spadek napięcia na zestyku. Pomiar należy wykonywać sprawnie, aby nie dochodziło do nagrzewania się zestyków. Wyniki pomiarów należy zanotować w tabelach.
Schemat pomiarowy i przykładowe tabele przedstawiono poniżej.
P – przycisk załączający
R – rezystor regulacyjny
A – amperomierz prądu stałego
mV – miliwoltomierz prądu stałego
S – układ styków
4. Opracowanie wyników
Na podstawie uzyskanych wyników pomiarów należy wykreślić w jednym układzie współrzędnych charakterystyki R = f (F) dla wszystkich zbadanych par zestyków. Uzyskane wyniki omówić i podać wnioski.
